საქართველოს წიგნის გამომცემელთა და გამავრცელებელთა ასოციაცია

ანა დარსაველიძე - „მწყერის ციხე“

2018 წლის 11-22 ნოემბერს შემოქმედებითი წერის საერთაშორისო ბანაკში „დაწერე სომხეთში" საქართველოს ოთხი ახალგაზრდა მწერალი გვანცა გუბელაძე, მართა ურუშაძე, ნანა აბულაძე და ანა დარსაველიძე წარადგენს. პროექტის ორგანიზატორია ლიტერატურული ფონდი „ARI“ და ამერიკის შეერთებული შტატების საელჩო სომხეთში. საერთაშორისო ბანაკის ქართველი მენტორი იქნება დათო ტურაშვილი. საქართველოს წიგნის გამომცემელთა და გამავრცელებელთა ასოციაცია პროექტის პარტნიორია საქართველოდან. წარმოგიდგენთ, ერთ-ერთი გამარჯვებულის, ანა დარსაველიძის საკონკურსო ტექსტს:

პატარა რომ ვიყავი, მთაზე ხშირად დავყავდი ხოლმე. ცალ ხელში ჯოხს დაიჭერდა, რომლითაც ხან ფერდობის უსწორმასწორო გზაზე თავს იმაგრებდა, ხანაც ორღობიდან უგზო-უკვლოდ გამოქცეულ ძაღლს მოსცხებდა ფეხებში. მეორე ხელით ჩემს მაჯას ჩაბღუჯავდა და ასე მივდიოდით. დახმარება არ მჭირდებოდა, არც ცელქი ვიყავი, რომ გავქცეულიყავი, მაგრამ ხელს მაინც არ მიშვებდა. მეც არ ვაშვებინებდი. არ მეყრდნობოდა, მაგრამ მაინც რაღაც მძიმედ მხვდებოდა ხელზე, ახლაც კი ვგრძნობ ხოლმე. ალაგ-ალაგ ყველა მიტოვებულ სახლზე ხელახლა მიყვებოდა ათასჯერ მოსმენილ ისტორიებს - ვინ ცხოვრობდა, როგორი ხალხი იყო, რას საქმიანობდნენ. გზად ძირს ჩამოყრილ ხილს თუ წავაწყდებოდით, საღაციდან პარკს ამოიღებდა უცებ და შიგ ყრიდა. სულის მოსათქმელად ჭასთან ვჩერდებოდით. იქვე სახლში მისი უახლოესი მეგობარი ცხროვრობდა თურმე. ეს სახლი ყველაზე მეტად მომწონდა. წარმოვიდგენდი ხოლმე, როგორ მექნებოდა მეც ზუსტად ასეთი სახლი, როცა გავიზრდებოდი, და მერე, როგორ მოყვებოდა ჩემზე და ჩემს სახლზე ისტორიებს ჩემი საუკეთესო მეგობარი. იქიდან ციხემდე სულ ცოტაღა რჩებოდა.

პირველად რომ ციხის ისტორიას მომიყვა, ისეთი პატარა ვიყავი თითქმის აღარ მახსოვს. თურნას კოჭებამდე წყალში ვიდექით და მოზრდილი ქვების ქვეშ შეყუჟულ კიბორჩხალებს ვეძებდით. ჩვეულებრივ, წელში მოხრილი იყო და გასამართად სახლამდე მანძლის გავლას ანდომებდა ხოლმე. მაგრამ მაშინ არ ვაქცევდი ყურადღებას. ამბებს სულ საინტერესოდ ყვებოდა. მისი ხმა სავსე მთვარესა და ჩუმ ღამეს მაგონებდა რატომღაც.

- მანდ მთაზე, ბებო, ძალიან დიდი ციხე ყოფილა ადრე. ერთხელ მდინარის გაღმით თამარ მეფეს ჩაუვლია თავისი ამალით. ციხისთვის

რომ შეუხედავს, უთქვამს, რა მწყერის ბუდესავით გადმოჰყურებს არემარესო. ჰოდა, დიდი მეფის პატივსაცემად ადგილობრივებს მწყერის ციხე დაურქმევიათ. მერე სოფელსაც ასე დაარქვეს.

მთაზე რომ ავიდოდით და ციხეს მოვინახულებდით, მერე ხის ჩრდილში მდელოზე ვსხდებოდით და არემარეს მდუმარედ გავყურებდით. აქ ამოსვლისას არასოდეს იღლებოდა. ან მე ვერ ვამჩნევდი ისევ. ერთხელ ვუთხარი, რომ ამბების მოყოლა მეც ძალიან მიყვარდა. აღსარებასავით ამოხეთქა, ჩემმა ხმამ მეც კი შემაშინა. ვიციო, მითხრა. რომ ვუთხარი მეშინია, რომ არავინ მომისმენს-მეთქი, მითხრა, აბა, ერთი დაიყვირეო. ჰეი-მეთქი შემოვძახე. ჰაუო მთებმა ექოდ მოიტანეს ჩვენი რომელიღაც მეზობლის პასუხი. ვიღაც სულ გაგაგონებსო, მითხრა. ჰოდა, ეს წამი იყო ირგვლივ სიმწვანესაც რომ ვგრძნობდი და მეგონა ატომებად დავიშალე და სამყაროს შევერწყე. იმ სამყაროს, რომელიც სულ მომისმენდა მწყერის ციხეშიც და ცხრა მთას იქითაც. ამის მერე უფრო დავახლოვდით.

პატარაობაში პეპი გრძელიწინდას ხმამაღლა ვკითხულობდი ხოლმე და ორივე ვხარხარებდით. მერე უფრო სხვანაირი ამბების მოყოლა დავიწყე. სასაცილო აღარ იყო, მაგრამ მაინც ყოველთვის ყურადღებით მისმენდა.

ბოლო პერიოდში ციხეზე ვეღარ მომყვებოდა. სამაგიეროდ მე მომქონდა ნაირ-ნაირი ამბები. გაირინდებოდა და მისმენდა ხოლმე. არასოდეს მაწყვეტინებდა. ხანდახან მეგონა, ალბათ, ფიქრებით სადმე შორს დაფრინავს-მეთქი, მაგრამ მერე თავის აზრს ყველაფერზე რომ მეტყოდა, ჩემი თავის მრცხვენოდა.

ერთი სიმღერა იყო სულ ღიღინებდა. ვერსად მივაკვლიე, ალბათ, ძველია რამე. „მე და მთვარე წყაროსთან, ერთად დაგელოდებით.“

დღემდე მგონია, რომ მთვარიან ღამეში იქ მელოდება. ალბათ, მისვლას იმიტომ ვერ ვბედავ, რომ მოსაყოლი არაფერი მაქვს. ეს ცოტა მაშინებს.

მექნება კი? ათასში ერთხელ მწყერის ციხეში რომ ჩავდივარ ხოლმე სახლს, უამრავჯერ გატკეპნილ შარას, მის მიერ დარგულ ყვავილებიან ხეს რომ ვუყურებ, ვგრძნობ, რომ მასთან ახლოს ვარ, სახლში. იქ, სადაც ყველაფერი დაიწყო.